“Eh Ilse, we vroegen je wat?” Ik kwam weer tot deze wereld.
“Wat doet jouw pappie eigenlijk? Mijne heeft een groot merk opgezet, die van haar bezit half NL aan hotels, en die van jou?” Het was nog net niet de reclame van de Mac Donalds. Maar ik moest er wel aan denken en even was ik geneigd om te zeggen dat die van mij bij de Mac werkt. Gewoon, omdat het kan.
Ik heb op dit moment zoveel keuzes. Er is zoveel dat ik kan doen. Ik kan liegen en inderdaad opscheppen over Mac Donalds. Ik kan de waarheid vertellen, wetende dat het gesprek omdraait. Ik kan de waarheid verdraaien en ‘was’ veranderen in ‘is’. Toch kies ik voor de makkelijkste optie.
“Dat vertel ik zo, ik moet alleen zoooo nodig, brb”.
Ik kies ervoor om weg te rennen. Ik kies ervoor om het gesprek te ontlopen.
Mijn vader ‘is’ niet meer. Mijn vader ‘was’. Hij was verloskundige. Een van de eersten in Nederland. Daardoor kennen velen hem ook bij naam, die in het vak zitten dan. Die man die zoveel aftershave gebruikt weten alle geur-sensitieve zwangeren altijd te vertellen. De man die zo vaak te horen kreeg; “jij gaat echt mijn bevalling niet doen, ik wil een vrouw!” En waar we altijd achteraf kaartjes van kregen in de brievenbus met teksten als: “bedankt, bedankt, wat ben jij professioneel, wat bleef je rustig en wat heb je onze kleine fijn ter wereld weten te brengen”. Dit verhaal kan ik alleen bijna nooit vertellen, want het onderwerp kantelt direct als ik aan mijn verhaal begin.
Op mijn 18e ben ik mijn vader verloren aan een sportvliegtuigongeluk. Zelf zat ik op dat moment met mijn BFF Hanna in het vliegtuig naar Australië in de hoop Drazic van Heartbreak High te ontmoeten, rond te reizen en ons leven voorgoed te veranderen. Dat mijn leven zó ging veranderen kon ik van te voren niet bedenken.
En dit verhaal maakt me kwetsbaar. Zeker als ik 19 ben en probeer te studeren. Zeker als ik op plekken kom waar ieders vader nog leeft en ook nog eens bij Mac Donalds werkt. Zeker als ik moet presteren op dagen dat ik verdrietig ben. En in mijn professionele leven ook. Er is nooit een tijd of een plaats voor dit verhaal. Het gesprek draait altijd om. Of het nu een sollicitatiegesprek is, een netwerk speeddate of een gezellige borrel. Nooit kan ik antwoord geven zonder mensen te shockeren. Het gaat altijd over het ongeluk, de hoe & wat. Over mijn terugkeer uit Australië. En niet meer om de initiële vraag. Dat mijn vader verloskundige was. Of welke dingen ik van hem heb geleerd. Of waar hij woonde. Het gesprek draait om.
En nu, 19 jaar later, zie ik dat dat niet erg is. Dat dat erbij hoort, menselijk is. Maar als puber is dat niet makkelijk. Het ongeluk van mijn vader heeft me een volwassen rol in gedwongen terwijl ik eigenlijk nog maar een kind was. Een kind dat niet snapte hoe je hiermee om moet gaan.
Een paar jaar geleden las ik het boek van Brené Brown: 'de kracht van kwetsbaarheid’. En dat is zo’n eye opener geweest. Ik wilde niet dat anderen me zielig vonden of medelijden kregen. Ik wilde mensen al helemaal niet shockeren. Alleen het verzwijgen is ook niet de oplossing. Het maakt me afstandelijk en gesloten. En dat voelen mensen.
Toch vind ik het nog steeds spannend om mezelf met dit verhaal in de kijker te zetten. Het heeft mijn leven volledig op zijn kop gezet. En ik ben zoveel obstakels tegengekomen. Die ik - zoals in het voorbeeld hierboven - zeker niet allemaal heroïsch heb overwonnen. Ik koos vaak voor de makkelijke weg. Om me te verstoppen, om weg te rennen.
Nu niet meer. Want mijn verhaal, deze gebeurtenis in mijn leven, en de mentaliteit van mijn vader hebben me meer gebracht dan ik ooit durfde dromen. Hij is de man die altijd zei: “het maakt mij echt niet uit wat je later wordt, áls je het maar met passie doet”. Ook hoefde ik maar te bellen met een half verhaal of hij stapte op de motor om een uur later bij me te zijn, waardoor ik weet hoe het is als iemand voor je door het vuur gaat.
Lang heb ik niet geloofd dat er ook mooie dingen uit dit verlies konden voortkomen. Toch is het waar. Want als er iets is dat ik heb geleerd is dat het leven in 1 klap over kan zijn. Dat je alles kunt plannen, maar dat morgen en toch anders uit kan zien. Zelfs volledig anders dan je verwachtingen. En daarom leef ik zoveel mogelijk in het moment. Geniet ik van wat ik heb. Volg ik mijn dromen. En heb ik er mijn missie van gemaakt anderen te helpen hun dromen te volgen.
Want het maakt niet uit wat je doet. Als je het maar met passie doet!
P.s. Rosa Koelemeijer heeft mijn verhaal zo mooi op papier gezet. En dat is sinds begin oktober te lezen op Wendy Online.
